Ο ΕΤ στις γειτονιές της Αθήνας
Στο σεργιάνι παρέα με γνωστούς Αθηναίους...
Οταν ζει κανείς σχεδόν 50 χρόνια σε μια γειτονιά δεν μπορεί παρά να την ξέρει καλά. Ο ηθοποιός Τάσος Χαλκιάς γεννήθηκε στο Αιγάλεω και όταν ήταν μόλις τριών χρόνων μετακόμισε στο Χαϊδάρι. «Το Χαϊδάρι είναι τόπος όμορφος και καθαρός. Οι άνθρωποι είναι αλληλέγγυοι και νομίζω ότι όποιος κατοικεί στη γειτονιά έχει μόνο καλά λόγια να πει», λέει. «Για μένα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που με ανάθρεψε σαν παιδί και σαν έφηβο, και δεν θα τον αποχωριστώ ποτέ».
Ο ηθοποιός μάς ξεναγεί στην περιοχή. «Το Χαϊδάρι είναι ένας τεράστιος δήμος που αρχίζει από τα σύνορα του Ασπρόπυργου, όπου είναι τα δημόσια ναυπηγεία, και καταλήγει στα σύνορα του δήμου Αιγάλεω. Το διασχίζουν δύο μεγάλες αρτηρίες. Η πανάρχαια και ονομαστή Ιερά Οδός που ένωνε την Αγορά των Αθηνών με το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα και εξυπηρετούσε τις πομπές των Ελευσίνιων μυστηρίων. Η άλλη μεγάλη αρτηρία είναι η έξοδος της Αθήνας προς Κόρινθο, η Λεωφόρος Καβάλας».
Ενα ζήτημα που απασχολεί όλους τους δήμους της Δυτικής Αττικής, ασφαλώς και το δήμο Χαϊδαρίου, αλλά και αυτόν της Αθήνας, είναι το πρόβλημα με τον Κηφισό στον οποίο καταλήγουν όλα τα ρέματα. «Ο Κηφισός είναι σήμερα μια υπόγεια σήραγγα εν είδει υπονόμου, που έχει δημιουργήσει προβλήματα στο αποχετευτικό σύστημα. Αυτό το θέμα είναι στη δικαιοδοσία του ΥΠΕΧΩΔΕ και της ΕΥΔΑΠ. Πολλά φρεάτια βουλώνουν και είναι στο έλεος της ΕΥΔΑΠ». Φτάνουμε στο λόφο του Προφήτη Ηλία. «Ακριβώς απέναντι είναι το όρος Αιγάλεω. Εδώ είναι και το εκκλησάκι-κτίσμα του 18ου αιώνα. Τα καλοκαίρια λειτουργεί εξοχικό κέντρο με πανοραμική θέα στο Χαϊδάρι και το Αιγάλεω», μας λέει.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στη βυζαντινή Μονή Δαφνίου, που βρίσκεται απέναντι από το Δημόσιο Ψυχιατρείο. «Είναι το σπουδαιότερο μνημείο βυζαντινής τέχνης στην Αττική. Κτίσμα του 11ου αιώνα πάνω σε ερείπια ναού που προϋπήρχε από τον 5ο αιώνα». «Τα παιδιά και η νεολαία του δήμου έχουν πολλές ευκαιρίες για αθλητισμό και παιχνίδι», λέει ο ηθοποιός, ενώ φτάνουμε στο γήπεδο Χαϊδαρίου. «Η ποδοσφαιρική μας ομάδα ήταν παλιότερα στη Β’ Εθνική, τώρα είναι στη Γ’. Εχει πολλούς αθλητικούς χώρους οργανωμένους, δύο κολυμβητήρια, ομάδα μπάσκετ και βόλεϊ. Υπάρχουν παιδικές χαρές πολύ καλά οργανωμένες και συντηρημένες. Ο σημερινός δήμαρχος έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία στον παιδόκοσμο φροντίζει αυτούς τους χώρους», αναφέρει ο ηθοποιός.
Το Χαϊδάρι εξακολουθεί να παραμένει μια ανθρώπινη πόλη. Το καταλαβαίνει κανείς περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς και μιλώντας με τους κατοίκους της. «Παραμένει μια συνοικία που έχει έναν καθορισμένο συντελεστή δόμησης. Αυτό τηρήθηκε στο έπακρο. Η περιοχή δεν είναι γεμάτη πολυκατοικίες, έχει πολλά διώροφα και τριώροφα. Διατήρησε τις γειτονιές της στο πέρασμα του χρόνου και οι νέοι κάτοικοι που ήρθαν προσαρμόστηκαν και δεν χάλασαν τα δεδομένα της γειτονιάς.Ωστόσο ένα μεγάλο μέρος από τον πευκώνα εξαφανίστηκε. Ευτυχώς κάθε μονοκατοικία έχει έναν κήπο περιποιημένο με τα δέντρα της και τα λουλούδια της».
Ο ηθοποιός μάς ξεναγεί στην περιοχή. «Το Χαϊδάρι είναι ένας τεράστιος δήμος που αρχίζει από τα σύνορα του Ασπρόπυργου, όπου είναι τα δημόσια ναυπηγεία, και καταλήγει στα σύνορα του δήμου Αιγάλεω. Το διασχίζουν δύο μεγάλες αρτηρίες. Η πανάρχαια και ονομαστή Ιερά Οδός που ένωνε την Αγορά των Αθηνών με το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα και εξυπηρετούσε τις πομπές των Ελευσίνιων μυστηρίων. Η άλλη μεγάλη αρτηρία είναι η έξοδος της Αθήνας προς Κόρινθο, η Λεωφόρος Καβάλας».
Ενα ζήτημα που απασχολεί όλους τους δήμους της Δυτικής Αττικής, ασφαλώς και το δήμο Χαϊδαρίου, αλλά και αυτόν της Αθήνας, είναι το πρόβλημα με τον Κηφισό στον οποίο καταλήγουν όλα τα ρέματα. «Ο Κηφισός είναι σήμερα μια υπόγεια σήραγγα εν είδει υπονόμου, που έχει δημιουργήσει προβλήματα στο αποχετευτικό σύστημα. Αυτό το θέμα είναι στη δικαιοδοσία του ΥΠΕΧΩΔΕ και της ΕΥΔΑΠ. Πολλά φρεάτια βουλώνουν και είναι στο έλεος της ΕΥΔΑΠ». Φτάνουμε στο λόφο του Προφήτη Ηλία. «Ακριβώς απέναντι είναι το όρος Αιγάλεω. Εδώ είναι και το εκκλησάκι-κτίσμα του 18ου αιώνα. Τα καλοκαίρια λειτουργεί εξοχικό κέντρο με πανοραμική θέα στο Χαϊδάρι και το Αιγάλεω», μας λέει.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στη βυζαντινή Μονή Δαφνίου, που βρίσκεται απέναντι από το Δημόσιο Ψυχιατρείο. «Είναι το σπουδαιότερο μνημείο βυζαντινής τέχνης στην Αττική. Κτίσμα του 11ου αιώνα πάνω σε ερείπια ναού που προϋπήρχε από τον 5ο αιώνα». «Τα παιδιά και η νεολαία του δήμου έχουν πολλές ευκαιρίες για αθλητισμό και παιχνίδι», λέει ο ηθοποιός, ενώ φτάνουμε στο γήπεδο Χαϊδαρίου. «Η ποδοσφαιρική μας ομάδα ήταν παλιότερα στη Β’ Εθνική, τώρα είναι στη Γ’. Εχει πολλούς αθλητικούς χώρους οργανωμένους, δύο κολυμβητήρια, ομάδα μπάσκετ και βόλεϊ. Υπάρχουν παιδικές χαρές πολύ καλά οργανωμένες και συντηρημένες. Ο σημερινός δήμαρχος έχοντας ιδιαίτερη ευαισθησία στον παιδόκοσμο φροντίζει αυτούς τους χώρους», αναφέρει ο ηθοποιός.
Το Χαϊδάρι εξακολουθεί να παραμένει μια ανθρώπινη πόλη. Το καταλαβαίνει κανείς περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς και μιλώντας με τους κατοίκους της. «Παραμένει μια συνοικία που έχει έναν καθορισμένο συντελεστή δόμησης. Αυτό τηρήθηκε στο έπακρο. Η περιοχή δεν είναι γεμάτη πολυκατοικίες, έχει πολλά διώροφα και τριώροφα. Διατήρησε τις γειτονιές της στο πέρασμα του χρόνου και οι νέοι κάτοικοι που ήρθαν προσαρμόστηκαν και δεν χάλασαν τα δεδομένα της γειτονιάς.Ωστόσο ένα μεγάλο μέρος από τον πευκώνα εξαφανίστηκε. Ευτυχώς κάθε μονοκατοικία έχει έναν κήπο περιποιημένο με τα δέντρα της και τα λουλούδια της».
- Οι αναμνήσεις τον γυρίζουν πίσω στις αλάνες
Το Χαϊδάρι ήταν κάποτε ένας αραιοκατοικημένος δήμος γεμάτος πράσινο. Το Δάσος Χαϊδαρίου ήταν ονομαστό για το πευκοδάσος και το κλίμα του. Σήμερα είναι μια περιοχή πολύ πυκνοκατοικημένη, λέει ο ηθοποιός. «Ο κόσμος έχει χτίσει πια σπίτια στο βουνό. Κάποτε όμως αυτή η αραιοκατοικημένη περιοχή έδινε την ευκαιρία σε μας τα παιδιά να βρεθούμε στην ύπαιθρο, με τα ρέματα και με το χώμα, στο όρος Αιγάλεω. Ενας θρύλος για το βουνό έλεγε πως εκεί υπήρχε ένα μεγάλο λαγούμι απ’ όπου ξεκινούσε η σπηλιά του Νταβέλη, ενός παλιού λήσταρχου. Αυτό έδινε την αφορμή σε μας τα πιτσιρίκια για εξερευνητικά ταξίδια, μια ενέργεια που για εκείνη την εποχή ήταν πολύ σημαντική. Το Χαϊδάρι ήταν μια περιοχή γεμάτη αλάνες όπου παίζαμε μπάλα καθημερινά, γι’ αυτό και η Δυτική Αθήνα έβγαλε πολλούς αθλητές και ποδοσφαιριστές. Η περιοχή είχε την τύχη να έχει πολλούς καλούς και σωστούς δημάρχους. Οι περισσότεροι είχαν γεννηθεί εδώ και αυτό ωφέλησε πολύ τον τόπο. Σεβάστηκαν τα παλιά παραδοσιακά κτίρια, δημιούργησαν πλατείες και έφτιαξαν ένα όμορφο προάστιο. Παρά τις εξελίξεις και την ανοικοδόμηση μέσα στα χρόνια παρέμεινε μια συνοικία ανθρώπινη. Ευτυχώς ο κόσμος που από καιρού εις καιρόν κατοικούσε εδώ το αγάπησε, το έκανε πατρίδα και διαμονή του και ευτύχησε να είναι από τους ζηλευτούς δήμους παρά τις 130.000 κατοίκους του».
- ΑΝΔΡΙΩΤΗ ΜΑΡΙΑ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 30.04.09
Το Παλατάκι, το σήμα κατατεθέν του Χαϊδαρίου
