«Υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η πόλη» προειδοποιεί ο δήμαρχος Αθηναίων

Αντεγκλήσεις στο δημοτικό συμβούλιο

Ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης τόνισε ότι υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η πόλη, καθώς κανένας κανόνας κοινωνικής συμβίωσης δεν γίνεται σεβαστός   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )

---

Να εκφραστεί τιμή σε όλους τους νεκρούς των αλλεπάλληλων κυμάτων βίας των τελευταίων ημερών, καταδικάζοντας τη βία, «από όπου και αν προέρχεται και σε όποιον και αν ασκείται», ζήτησε ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, κατά την ομιλία του στο δημοτικό συμβούλιο, λίγο πριν τη μετάβασή του στο υπουργικό. Αναφέρθηκε σε προτάσεις, που θα πρέπει άμεσα να υλοποιηθούν για να αλλάξει η κατάσταση στο κέντρο της πόλης, στα πλαίσια ενός οράματος «για μία πόλη ελεύθερη από τον φόβο και την ανασφάλεια, ζωντανή, δημιουργική και φιλόξενη».

Ο δήμαρχος έκανε αναλυτική περιγραφή της διάχυτης -όπως τη χαρακτήρισε- κατάστασης ανομίας με δίκτυα Ελλήνων και αλλοδαπών, που δραστηριοποιούνται στους τομείς των ναρκωτικών και της πορνείας, με οργανωμένα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται επαίτες και άστεγους, με κλίμα φόβου στους κατοίκους, ιδιαίτερα το βράδυ, λόγω περιστατικών ληστείας, που έχουν καταγραφεί.

Αλλος κόσμος, ένα στενό παρακάτω

Ηταν ένα ανοιξιάτικο βράδυ, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Διασχίζοντας τον πεζόδρομο μέχρι τον σταθμό του Θησείου, οι εικόνες που εναλλάσσονται είναι τόσο ιδανικές, που φαντάζουν αλλόκοτες. Σαν σκηνοθετημένες. Θα μπορούσαν να αποτελούν και μέρος ενός διαφημιστικού σποτ για την Αθήνα. Πλανόδιοι μουσικοί με προσεκτικά επιλεγμένο ρεπερτόριο ευρέος φάσματος, από Μάνο Χατζιδάκι μέχρι Κάρλος Σαντάνα. Μια παρέα νεαρών με κιθάρες τραγουδούσε χαμηλόφωνα ένα ρεμπέτικο. Διαφορετικής προέλευσης ήχοι συνυπήρχαν, χωρίς να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Ελληνες και ξένοι σε περιπατητική διάθεση. Ενα περιπολικό εμπόδισε την παράνομη διέλευση αυτοκινήτου, ζητώντας ευγενικά αλλά ανυποχώρητα από τον οδηγό και την τετραμελή παρέα του να κάνει όπισθεν. Το τουριστικό τρενάκι του Δήμου Αθηναίων ξεναγούσε τους λιγοστούς επιβάτες.

Νοσταλγώντας την Αθήνα που χάνουμε

Η νοσταλγία είναι συνώνυμο με τις περιόδους κρίσης. Είναι φυσικό: όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, στρέφεσαι στο (εξιδανικευμένο) παρελθόν. Μια «βόλτα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Διαδικτύου, και κυρίως στο Facebook, αρκεί για να συνειδητοποιήσεις κάτι που πριν από δύο ή τρία χρόνια θα έμοιαζε με ανέκδοτο.

Πολλοί Αθηναίοι νοσταλγούν την κατά τεκμήριο πιο δυσάρεστη εποχή της μεταπολεμικής Αθήνας. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Ούτε η καταστροφή της παλιάς Αθήνας ούτε τα πρώιμα κακογερασμένα κτίρια του κέντρου ούτε το νέφος ούτε ο εφιάλτης του κυκλοφοριακού, φαινόμενα που ταυτίστηκαν με τα πρώτα 15 χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι ικανά να αναχαιτίσουν το ισχυρό ρεύμα νοσταλγίας για την ήσυχη πρωτεύουσα του 1985. Τότε που μια κοπέλα μπορούσε να διασχίσει σχεδόν όλους τους μεγάλους κεντρικούς δρόμους της πόλης στις 3 τα ξημερώματα χωρίς την παραμικρή αίσθηση κινδύνου.

Tου Δημητρη Ρηγοπουλου, Η Καθημερινή, 15/5/2011

Τρίγωνο του διαβόλου, το κέντρο της Αθήνας

 

Η δολοφονία του 44χρονου υπαλλήλου φαρμακευτικής εταιρείας Μανώλη Καντάρη, ο οποίος μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τρεις αγνώστους την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη γυναίκα του, έγινε την εβδομάδα που μας πέρασε η σταγόνα που έκανε το ποτήρι της αγανάκτησης να ξεχειλίσει και η αφορμή για να κατέβουν στους δρόμους εκατοντάδες αγανακτισμένοι κάτοικοι του πολύπαθου κέντρου!

Η «Espresso της Κυριακής» μίλησε με ανθρώπους που ζουν καθημερινά υπό το καθεστώς φόβου και ανασφάλειας και φέρνει στο φως προσωπικές ιστορίες που φανερώνουν τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει λάβει το πρόβλημα της εγκληματικότητας στην Αθήνα!

Σαν πέσει η νύχτα, οι δρόμοι στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας μετατρέπονται σε άβατο! Από τον Αγιο Παντελεήμονα και την πλατεία Βικτωρίας μέχρι το Μεταξουργείο και τον Κολωνό, δεκάδες αλλοδαποί κάθε εθνικότητας ανταλλάσσουν τις «πραμάτειες» τους στο ημίφως των στοών και τοξικομανείς κάνουν χρήση ναρκωτικών καταμεσής των δρόμων! Την ίδια ώρα, νεαρές Αφρικανές «πεταλούδες της νύχτας» κόβουν βόλτες «ψαρεύοντας» πελάτες και μπουλούκια ανθρώπων συγκεντρώνονται σε διάφορα σημεία της πόλης επιδιδόμενοι σε ένα ανελέητο κυνηγητό με μέλη αντίπαλων ομάδων.

Η «Χρυσή Αυγή», οι... επιτροπές και οι πολίτες

• Του Κωστα Ονισενκο, Η Καθημερινή, 15/5/2011

«Το πρόβλημα ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες» μας λέει η σεβάσμια στα χρόνια κυρία, ενώ κάθεται σε μια πολυθρόνα του σπιτιού της, το οποίο βρίσκεται κοντά στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, της «επίμαχης» γειτονιάς των αντιθέσεων και των εντάσεων. «Είναι ένας άνθρωπος, αλλοδαπός, που έχει κατασκηνώσει έξω από την εκκλησία και δεν λέει να φύγει. Δεν ξέρω, μάλλον είναι άρρωστος αλλά το πρόβλημα είναι άλλο, δεν πλένεται, κάνει τις σωματικές του ανάγκες εκεί που κάθεται. Κάποιοι του δίνουν φαγητό. Εμείς του λέμε να φύγει αλλά αυτός ούτε που καταλαβαίνει ελληνικά. Φοβόμαστε τις αρρώστιες, μην πάθουμε τίποτα». Η ίδια, χαμηλώνει τον ήχο της τηλεόρασης και προχωρά στο τμήμα της ιστορίας της, μέσα από το οποίο εκπέμπεται ένα αληθινό όσο και επικίνδυνο συστατικό της αθηναϊκής καθημερινότητας. Ατομα μοναχικά, «ανυπεράσπιστα», ξορκίζουν τους φόβους τους ζητώντας βοήθεια από πρόθυμους συμπαραστάτες, αυτόκλητους «υπερασπιστές» της δημόσιας τάξης και ασφάλειας... Να τι λέει στην «K» η γηραιά κυρία, προς προβληματισμό, μεταξύ άλλων, όλων των ιθυνόντων αυτές τις πολύπλοκες ημέρες.

Τότε –το 2004– νιώθαμε εξέλιξη, πρόοδο

Ηταν μια Κυριακή τον Ιούλιο του 2004. Εκανε ζέστη, αλλά φυσούσε ένας ανακουφιστικός βοριάς. Είχαμε πίσω μας τα πανηγύρια για την εντελώς αναπάντεχη κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο. Και μπροστά, την έναρξη των μοναδικών Ολυμπιακών Αγώνων που θα βλέπαμε δίπλα στα σπίτια μας. Εκείνη την Κυριακή, κάναμε κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο. Αντί να πάμε για μπάνιο, αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στο αεροδρόμιο. Δεν θα παίρναμε αυτοκίνητα, δεν χρειαζόταν. Μόλις είχε εγκαινιαστεί η επέκταση για τα Σπάτα, θα φτάναμε σε έναν απίστευτο χρόνο (35 λεπτά) με τα νέα, ολοκαίνουργια βαγόνια του Προαστιακού, που μύριζαν σαν καινούργιο αμάξι. 

Μας θυμάμαι ακόμα, σαν χαζούς, να μην πιστεύουμε την πολυτέλεια των νέων σταθμών του μετρό, το ανάλαφρο χοροπηδητό του συρμού πάνω από τις γραμμές και την αίσθηση ότι η χώρα αλλάζει (επιτέλους) επίπεδο, γίνεται αυτό που οι γονείς μας θα έλεγαν «Ευρώπη». Εκείνο το ωραίο μεσημέρι, νιώσαμε κάτι που δεν νιώθουμε συχνά: ότι η χώρα μάς επιστρέφει ένα μέρος απ’ όσα μας είχε πάρει με τις ώρες ταλαιπωρίας σε δημόσιες υπηρεσίες, τις τριτοκοσμικές εικόνες σε νοσοκομεία. Οτι η χώρα μας μάς σέβεται.

Ναι, είχαμε και τότε προβλήματα, οι δρόμοι πίσω από την Ομόνοια δεν ήταν το μέρος όπου θα ήθελες να ζήσεις, αλλά υπήρχε εξέλιξη, πρόοδος και η βεβαιότητα ότι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο. Σήμερα πενθούμε τη χαμένη αυτή σιγουριά, την Αθήνα που βουλιάζει στα οδοφράγματα της Πανεπιστημίου και της 3ης Σεπτεμβρίου.

• Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/5/2011

Λαβωμένη η «καρδιά» της Αθήνας

Ωραίες οι ιδέες, ποιες όμως μπορούν να... περπατήσουν στο κέντρο όταν κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια και η βία

• Του Δημητρη Ρηγοπουλου, Η Καθημερινή, 15/5/2011

Ιδού λοιπόν η «κληρονομιά» του αδικοχαμένου Μανώλη Καντάρη. Ο πρωθυπουργός να «επισπεύσει» την ανακοίνωση μέτρων για το κέντρο της Αθήνας. Μέτρα που ήταν προγραμματισμένο να ανακοινωθούν τον Μάρτιο μετατέθηκαν για κάποια άλλη άγνωστη ημερομηνία, εν τω μεταξύ σφαγιάστηκε ένας άνθρωπος, ένας άλλος τραυματίστηκε βαρύτατα από άνδρες των ΜΑΤ (ακολούθησε η επίσης στυγερή δολοφονία του υπηκόου από το Μπανγκλαντές) και τώρα, άρον άρον, αναμένουμε τις κυβερνητικές εξαγγελίες.