Ενα ακόμα απανθρακωμένο Ι.Χ. προστίθεται στον μακρύ κατάλογο
των υλικών απωλειών που μετράει η οδός Στουρνάρη από το 2008 έως
σήμερα.
Λένε ότι ένας δρόμος μπορεί να με τον καλύτερο τρόπο την ψυχή της πόλης και γνωρίζω
ακριβώς έναν τέτοιο, στην καρδιά της πολύπαθης Αθήνας μας. Δεκάδες
μαγαζιά με υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας, τρία βιβλιοπωλεία
Παπασωτηρίου, το Πλαίσιο στις δόξες του, πολλά και όμορφα καφέ, κόσμος
που συνέρρεε για να αγοράσει, να πληροφορηθεί για τις τελευταίες
εξελίξεις στον χώρο της τεχνολογίας, να απολαύσει τον καφέ του, να
μιλήσει, να γελάσει, στη «Σίλικον Βάλεϊ» των Αθηνών, στην καρδιά των
Εξαρχείων, στην οδό Στουρνάρη, μία δεκαετία πριν.Ομορφες προσωπικές αναμνήσεις, ως κάτοικος Εξαρχείων, αλλά και ένας τόπος κοινής μνήμης για όλους τους Αθηναίους που πρόλαβαν αυτόν τον ιστορικό δρόμο στην ακμή του, τότε που η γειτονιά, ο δρόμος, τα ανήκαν σε όλους.
Από τότε, ένα σκηνικό μάταιης ψευδο-σύρραξης στήνεται κάθε βράδυ στους δρόμους των Εξαρχείων. Ενα θέατρο κακοστημένο, όπου καλεσμένοι είναι η έλλειψη παιδείας, η καφρίλα, ο χουλιγκανισμός, η παντελής έλλειψη ιδεών και αξιών, όλα υπό το μαύρο πέπλο μιας άναρχης –και όχι αναρχικής– «επαναστατικότητας». Πλέον το κάψιμο των κάδων στη Στουρνάρη αποτελεί εθιμοτυπική παράδοση. Πλέον το 80% των καταστημάτων στη Στουρνάρη έχει κλείσει, τις θέσεις τους έχουν πάρει κάποια μικρά μαγαζιά που πλασάρουν εξαρτήματα υπολογιστών αμφιβόλου ποιότητας με παζαριλίκι βαλκανικής προέλευσης, ενώ το Πλαίσιο έχει αντέξει σε πείσμα των «αντεξουσιαστών» και της μαφίας τους, για να μας θυμίζει κάποιους άλλους καιρούς. Το σκηνικό της παρακμής έχει συντελεστεί και οι νέοι εξουσιαστές των Εξαρχείων έχουν απλώσει τη μιζέρια τους, πουλώντας εύκολο αναρχισμό διανθισμένο με μπόλικη φτηνή ρακή από δεκαπεντάχρονα με αργκό γηπέδου. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αρχή από πίσω, κανένας Μπακούνιν, κανένα μανιφέστο, υπάρχει μόνο ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας, σε πρόσωπα νέων ανθρώπων που έχουν παρεξηγήσει τη δημοκρατία με την ανομία. Είτε είναι η Δεξιά, είτε η Αριστερά στην εξουσία, είναι ένα και το αυτό, οι ρίζες είναι πιο βαθιές κι έχουν σκάψει τα ήδη σαθρά θεμέλια μιας κοινωνίας χωρίς παιδεία, που εχθρεύεται την πολιτεία και τα κοινά αγαθά. Οι νόμοι, θεμέλιο της πολιτισμένης κοινωνίας, καταπατούνται καθημερινά χωρίς συνέπειες με την απάθεια, πλέον, ακόμη και των ίδιων των κατοίκων των Εξαρχείων, που κουρασμένοι και απαυδισμένοι, ως πολίτες β΄ κατηγορίας, παρακολουθούν το πάρτι που στήνεται για την εκτόνωση των επαναστατικών ορμονών, ως ανήμποροι θεατές.
Τα μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν αυτό το θέατρο, έχοντας ταυτίσει τα Εξάρχεια με μια ιδιότυπη ζώνη σύρραξης μέσα στην Αθήνα, και όχι ως μια ζωντανή και δυναμική γειτονιά, που, έστω και μέσα από αυτή τη μαυρίλα, προσπαθεί να ανασάνει και να μας επιδείξει πρωτοπόρες μικρές εστίες δημιουργίας. Οι καλεσμένοι «αντεξουσιαστές» των βορείων προαστίων και των γηπέδων δεν αποτελούν τη μοναδική πτυχή των Εξαρχείων ούτε αυτός ο χώρος και η γειτονιά τους ανήκουν, ανήκουν σε όλους και όλοι είμαστε κομμάτι τους, ως ελεύθεροι πολίτες. Δεν επιτρέπεται και δεν γίνεται να ενδώσουμε σε αυτόν τον εκβιασμό, αφήνοντας τα Εξάρχεια να καίγονται. Πρέπει να αναλάβουμε δράση, ως ενεργοί Αθηναίοι πολίτες, ως κάτοικοι και ως γείτονες, να καταλάβουμε ότι είμαστε ισότιμα μέλη μιας έννομης πολιτείας, τόσο στα Εξάρχεια όσο και στη Γλυφάδα ή στον Περισσό. Μόνο έτσι η Στουρνάρη θα αρχίσει πάλι να γεμίζει κόσμο, να ζωντανεύει, να γίνει ένας δρόμος-άξονας παιδείας, τεχνολογίας και πολιτισμού όπως του αξίζει και όχι τσιφλίκι μιας μαυροντυμένης ελίτ επαναστατών χωρίς αιτία. Κι εκεί είναι που χρειάζονται η αρωγή του κράτους και η επιβολή του νόμου.
