- Του Δημητρη Ρηγοπουλου, Η Καθημερινή, 15/5/2011
Ιδού λοιπόν η «κληρονομιά» του αδικοχαμένου Μανώλη Καντάρη. Ο πρωθυπουργός να «επισπεύσει» την ανακοίνωση μέτρων για το κέντρο της Αθήνας. Μέτρα που ήταν προγραμματισμένο να ανακοινωθούν τον Μάρτιο μετατέθηκαν για κάποια άλλη άγνωστη ημερομηνία, εν τω μεταξύ σφαγιάστηκε ένας άνθρωπος, ένας άλλος τραυματίστηκε βαρύτατα από άνδρες των ΜΑΤ (ακολούθησε η επίσης στυγερή δολοφονία του υπηκόου από το Μπανγκλαντές) και τώρα, άρον άρον, αναμένουμε τις κυβερνητικές εξαγγελίες.
Κατανοεί κανείς ότι σε συνθήκες κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας οι προτεραιότητες καταντούν υποχρεωτικά μονομερείς και αφόρητα προβλέψιμες. Αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κυβέρνηση, η οποία έδωσε αρχικά την εντύπωση ότι έχει συνειδητοποιήσει την έκταση του προβλήματος. Σήμερα, ένας ολόκληρος κόσμος, κόσμος αστικός, φιλήσυχος αλλά απελπισμένος, απηυδισμένος, χορτασμένος από επιτροπές, υποεπιτροπές, διαβουλεύσεις, μακρόπνοα σχέδια, συμπεράσματα, ημερίδες, αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς στρέφεται στη Χρυσή Αυγή για να αναζητήσει προστασία! Μια κάτοικος της πλατείας Βικτωρίας, νέα σε ηλικία και προοδευτικός άνθρωπος, εξομολογούνταν πριν από λίγες ημέρες με τεράστιες ενοχές: «Τις προάλλες, όταν είδα χρυσαυγίτες να διώχνουν ξένους από την πλατεία, αισθάνθηκα ανακούφιση. Ντρέπομαι μόνο που το λέω, αλλά εδώ μας έχουν φτάσει».
Την Πέμπτη το απόγευμα, διασχίσαμε μια μεγάλη ευθεία στην «καρδιά» της αστικής Αθήνας: Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Ομόνοια, 3ης Σεπτεμβρίου, πλατεία Βικτωρίας. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί. Στα Προπύλαια είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας. Οι μαγαζάτορες εκατέρωθεν της Πανεπιστημίου έκλειναν τα καταστήματά τους, όπως θα έκαναν την παραμονή πολεμικής σύγκρουσης. Για πρώτη φορά οι στάσεις των λεωφορείων είχαν «επενδυθεί» με ειδικές κατασκευές που εμποδίζουν την καταστροφή τους. Αργότερα, κεφάλια υπαλλήλων έβγαιναν από μαγαζιά της Σταδίου για να υπολογίσουν την ώρα που θα κάνει η πορεία για να φτάσει μέχρι το δικό τους σημείο. Υπολόγιζαν πόσο χρόνο έχουν για να κλείσουν το κατάστημα και να εξαφανιστούν.
Από το ύψος της Ιπποκράτους μέχρι και την 3ης Σεπτεμβρίου δεν υπήρχε πόλη. Μόνο κτίρια και λιγοστοί βιαστικοί διαβάτες. Η «ζωή» άρχιζε ξανά στα οδοφράγματα της οδού Ηπείρου, εκεί όπου βρίσκεται η πολυκατοικία στην οποία διέμενε ο άγρια δολοφονημένος πατέρας και κινδυνεύει να γίνει «μνημείο» της Χρυσής Αυγής. Εκεί είδαμε μια ομάδα εξαγριωμένων ανδρών να καίει ένα ταλαιπωρημένο υπνόσακο στη μέση του δρόμου. Μια γειτόνισσα μας ενημέρωσε ότι τον είχαν αρπάξει από έναν αλλοδαπό που κυνήγησαν πριν από λίγα λεπτά. Ενας από τους πρωταγωνιστές της σκηνής μονολογούσε απειλητικά στον αέρα: «Αντε, μη γίνεις εσύ ο επόμενος...». Πιο κάτω, ένα ακόμα κυνηγητό.
Αυτή είναι η εικόνα της Αθήνας τον Μάιο του 2011. Μπορεί να πέσει ακόμα πιο χαμηλά; Φυσικά. Οσο η κυβέρνηση αποφεύγει να βάλει το χέρι της στη φωτιά και μας παραμυθιάζει με εξαγγελίες που θα ήταν αποδεκτές στην Αθήνα του 1990, αλλά με κανένα τρόπο στην καθημαγμένη πρωτεύουσα του 2011. Καταπληκτική η πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου, αλλά πραγματικά σκεφτείτε μια έρημη από κίνηση τροχοφόρων Πανεπιστημίου ένα οποιοδήποτε βράδυ υπό τις υπάρχουσες συνθήκες: η κόλαση του Δάντη! Καλοδεχούμενη η επιδότηση του ενοικίου σε νέα ζευγάρια που (ας υποθέσουμε) ονειρεύονται να ζήσουν στο κέντρο. Πώς; Πού; Γιατί; Υπέροχο να κηρύξουμε την οδό Ευριπίδου «δρόμο των μπαχαριών και των παραδοσιακών μαγαζιών», με διατήρηση της παραδοσιακής χρήσης τους!
Μετά χαράς να συζητήσουμε όλες αυτές τις ωραίες ιδέες όταν θα μπορούμε να περπατήσουμε ξανά στο κέντρο χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς την πιθανότητα να μας κλέψουν, να μας σπάσουν το αυτοκίνητο ή να μας σκοτώσουν δυο βήματα από το σπίτι μας. Τότε, ναι! Να εγκαταλείψουμε όλοι τις ασφαλείς κρυψώνες μας και να απλώνουμε αμέριμνοι την μπουγάδα μας στην πλατεία Θεάτρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου