Καβάφης Κ. Π.: Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ο καθένας έχει την πόλη του. Εκείνη που γεννήθηκε ή μεγάλωσε ή σπούδασε ή εκείνη που τον έκανε να νιώσει "άλλος" άνθρωπος και την έκανε δική του. Δεν τα μπερδεύουμε με αυτά που θέλει να πει ο ποιητής, αλλά σαν εισαγωγή στο μπλογκ ήταν ιδανικοί οι στίχοι του. Η πασίγνωστη "Πόλις" του Καβάφη στέκει ψηλά, υπογραμμίζοντας την ανθρώπινη αδυναμία να ξεφύγει από το πεπρωμένο. Εδώ δεν θέλω να μηρυκάσω τη δυστυχία μας, αλλά να μιλώ για την πόλη... Που δεν είναι μία, αλλά πολλές. Αγάπησα πρωτίστως την πόλη που ζω, αλλά και τις πόλεις όπου γνώρισα την ιστορία τους, γνώρισα ανθρώπους, ένιωσα την ανάσα τους και σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι και δικές μου...