Ηταν μια Κυριακή τον Ιούλιο του 2004. Εκανε ζέστη, αλλά φυσούσε ένας ανακουφιστικός βοριάς. Είχαμε πίσω μας τα πανηγύρια για την εντελώς αναπάντεχη κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο. Και μπροστά, την έναρξη των μοναδικών Ολυμπιακών Αγώνων που θα βλέπαμε δίπλα στα σπίτια μας. Εκείνη την Κυριακή, κάναμε κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο. Αντί να πάμε για μπάνιο, αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στο αεροδρόμιο. Δεν θα παίρναμε αυτοκίνητα, δεν χρειαζόταν. Μόλις είχε εγκαινιαστεί η επέκταση για τα Σπάτα, θα φτάναμε σε έναν απίστευτο χρόνο (35 λεπτά) με τα νέα, ολοκαίνουργια βαγόνια του Προαστιακού, που μύριζαν σαν καινούργιο αμάξι.
Μας θυμάμαι ακόμα, σαν χαζούς, να μην πιστεύουμε την πολυτέλεια των νέων σταθμών του μετρό, το ανάλαφρο χοροπηδητό του συρμού πάνω από τις γραμμές και την αίσθηση ότι η χώρα αλλάζει (επιτέλους) επίπεδο, γίνεται αυτό που οι γονείς μας θα έλεγαν «Ευρώπη». Εκείνο το ωραίο μεσημέρι, νιώσαμε κάτι που δεν νιώθουμε συχνά: ότι η χώρα μάς επιστρέφει ένα μέρος απ’ όσα μας είχε πάρει με τις ώρες ταλαιπωρίας σε δημόσιες υπηρεσίες, τις τριτοκοσμικές εικόνες σε νοσοκομεία. Οτι η χώρα μας μάς σέβεται.
Ναι, είχαμε και τότε προβλήματα, οι δρόμοι πίσω από την Ομόνοια δεν ήταν το μέρος όπου θα ήθελες να ζήσεις, αλλά υπήρχε εξέλιξη, πρόοδος και η βεβαιότητα ότι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο. Σήμερα πενθούμε τη χαμένη αυτή σιγουριά, την Αθήνα που βουλιάζει στα οδοφράγματα της Πανεπιστημίου και της 3ης Σεπτεμβρίου.
- Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/5/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου