Δημητρης Ρηγοπουλος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/3/2012
Την περασμένη Κυριακή, πριν ακριβώς από μία εβδομάδα, βρέθηκα μπροστά σε ένα «νέου τύπου» για τα αθηναϊκά δεδομένα δίλημμα. Εφευγα από την πλατεία Καρύτση με κατεύθυνση ένα εστιατόριο του Κεραμεικού. Πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια, δεν θα το είχα σκεφτεί καθόλου. Ο καιρός ήταν ήπια χειμωνιάτικος, αλλά στον αέρα μπορούσες να μυρίσεις την άνοιξη. Είχα χρόνο, θα περπατούσα.
Στην Αθήνα του 2012, παλιές, αυτοματοποιημένες σκέψεις δεν είναι καλός οδηγός. Ο δρόμος με έβγαλε στην οδό Σοφοκλέους, έξω από το ιστορικό κτίριο του Χρηματιστηρίου. Μουσικές από ένα στέκι της περιοχής έκαναν ακόμη πιο έντονη την αίσθηση της ερημιάς γιατί ακριβώς δεν υπήρχε τίποτε άλλο να ακούσεις, το πολύ πολύ το αγκομαχητό κάποιου απορριμματοφόρου. Κατηφόρισα μέχρι την Αθηνάς και η λογική υπαγόρευε να συνεχίσω τον δρόμο μου για να βγω στην Πειραιώς και μετά να περάσω απέναντι προς Μεταξουργείο και Κεραμεικό. Μπροστά μου απλωνόταν το άδειο ποτάμι της Σοφοκλέους.
